DanDong - China

Hoi,

Vrijdag 18 augustus vanmorgen hebben we met Santiago het spel Mahjong gespeeld, bijna elke volwassen Chinees speelt mahjong. Wij hebben in onze kamer een automatische Mahjong-speeltafel staan, de speeltafel schudt automatisch de stenen voor ons, het spel lijkt wel een beetje op ons Rummikub. ‘s Avonds, toen de ergste hitte voorbij was, maar nog 28 graden, zijn we met Santiago naar zee gewandeld, we gingen op de muziek af, het is hier de gewoonte dat oudere vrouwen (60+) bij elkaar komen om te dansen, ze hebben verder niet zo veel te doen en het is een goedkope vrijetijdsbesteding. Ze worden hier de ‘dansende oma’s’ genoemd. We zien ze geregeld op pleinen.

Zaterdag 19 augustus de hitte is hier inderdaad wel een ‘dingetje’, binnen met de airco aan is het goed vol te houden, buiten gelijk shirt nat op de rug, beslagen brillenglazen en zweet in de bilnaad, ‘s middags met Cesar naar nek- en schoudermassage geweest, in al die tijd was dit al m’n 5e keer dat ik naar zo’n Chinese massage geweest ben, ik beveel het iedereen aan. Vanavond had Serena’s moeder weer dumplings gemaakt, omdat we morgen weer met z’n allen op reis gaan. (Dat we maar veilig aankomen, daarvoor eten we dumplings)

Zondag 20 augustus zijn we met Cesar, Serena, kinderen en ouders, vertrokken op weg naar Serena’s geboortedorp, het is op het platteland richting het oosten, wij zaten bij Cesar en Santiago in de auto en de rest van de familie zat bij Serena in de auto, verschillende stops gemaakt om Elena te voeden en om de inwendige mens te voorzien van meegenomen eten, benzine tanken voor ruim 1 euro per liter, we zien hier weer een heel ander China, van de moderne stad Dalian naar het toch wel armere platteland. Na een mooie autorit op onze overnachtingsplek aangekomen, het was genoeg voor de twee kleintjes. Hierna zijn we met Cesar weer in de auto gestapt en nog weer een uur gereden tot we bij de Chinese Muur kwamen. Hier begint de Muur, een erg mooie ervaring om hier te lopen, het was een hele klim, veel hoogteverschil, dus vaak even uitpuffen, veel water gedronken met onze kleding kletsnat op ons lijf! We hebben maar een klein stukje van de Muur gelopen, de totale lengte is ongeveer 21.000 km. Cesar had z’n drone nog bij zich, maar het is streng verboden om hier een drone de lucht in te laten gaan, want we waren dichtbij Noord-Korea, op dit stuk China ben je enkele stappen van de Noord-Koreaanse grens vandaan. Je kunt niet ongemerkt dat land binnenkomen zagen we, er waren allemaal camera’s. Toen we na uren weer terugkwamen bij ons hotel, hebben we met Serena erbij gegeten, later het zweet eraf gedoucht en zijn doodmoe ons nest ingerold!

Maandag 21 augustus de plannen waren vanmorgen bij het ontbijt gewijzigd, we zouden vandaag doorreizen naar het dorp Dandong, maar daar in de buurt was het erg slecht weer, modderstromen die van de berg afkwamen, Serena was bang dat we er niet langs konden, dus in eerste instantie gekozen voor veiligheid en we bleven zitten waar we zaten. Later kwam er bericht van de familie uit het dorp dat het meeviel en dat we toch maar moesten komen, dus kinder- en wandelwagen in de auto’s en rijden maar. Hoe verder we reden, des te meer we op het platteland kwamen, prachtig voor ons om te zien, weer veel producten van het land die langs de weg verkocht werden, ook veel armoede, we kwamen steeds meer van de bewoonde wereld verwijderd, gingen de bergen in, veel haarspeldbochten, mooie vergezichten, gelukkig hadden we 2 goede chauffeurs, het laatste half uur van onze reis was de weg vol met gaten, modder, kuilen en hobbels, niet verhard, aan de ene kant de berg, aan de andere kant de afgrond, auto’s met prima vering haha. Op een gegeven moment kwam de rivier weer in zicht, direct naast de weg afgesloten met rollen prikkeldraad en camera’s, Noord-Korea was heel dichtbij. Na een lange dag kwamen we aan in Serena’s geboortedorp, veel mensen stroomden toe toen ze de auto’s zagen en ons zagen uitstappen, er werd druk gepraat en naar ons gekeken, we hebben maar wat handen geschud en gelachen, Cesar had ons hier al voor gewaarschuwd, de meesten hebben nog nooit “buitenlanders” gezien. Er wonen hier ongeveer 35 mensen op dit stukje aarde. Even later kregen we een rondleiding door Serena’s geboortehuis, we kunnen bijna niet uitleggen wat we zagen. Er wordt gekookt in een hele grote kookpot die verwarmd wordt door er takken onder te verbranden, de warmte die daarbij vrijkomt wordt onder de stenen bedden geblazen, dus ‘s winters altijd een warm bed. Erg ongezond, want de rook blijft allemaal binnenin het huis. De meeste mensen hier moeten buiten “schijten” zoals Cesar dat benoemd, gewoon een gat in de grond, maar wij hebben hier wel een wc, maar je moet met een jerrycan (putwater) doorspoelen, één gemeenschappelijke douche in het dorp, je kunt je alleen douchen als het geregend heeft, maar geen licht, dus bij schijnen met je mobiel of zo, wij poedelen wel met wat putwater!  De “schijthuisjes”  zijn stenen hokjes met een gat in de grond, daar kun je je behoefte in laten vallen! (Erge stank) Vanavond klimmend naar boven om te eten bij een oom en tante. Henry en ik hebben hier in het dorp een apart huisje, aan het begin van de avond zijn hier de hemelsluizen opengegaan, we zijn nog even met paraplu’s naar buiten geweest, maar water en zand kolkte het weggetje af. (Er werden ons plu’s aangereikt)

Meegenomen luchtbed opgepompt, want op een stenen bed leek ons niet wat, om 18.30 uur al donker, geen internet, ramen open voor de hitte, gekke dierengeluiden, geen luxe, geen dokter of ziekenhuis, mensen zijn zelfvoorzienend, vele jaren terug in de tijd, 300 meter van Noord-Korea verwijderd en erg gastvrije mensen! Ook geen school, toen Serena 4 jaar was, ging ze met andere kinderen elke dag een uur lopend naar school en ‘s avonds weer terug, toen ze ongeveer 11 jaar was ging ze naar de middelbare school, zondagavond naar school, verbleef doordeweeks op school, vrijdagmiddag soms met een bus, soms weer 3 1/2 uur lopend naar huis! Ze heeft ons haar school laten zien.

Dinsdag 22 augustus het was al ver na middernacht dat we in slaap vielen door allerlei vreemde geluiden, harde regen kletterde op ons dak en stikkedonker, vanmorgen om 5 uur kraaiden de hanen al rond ons huisje, ook heel veel scharrelkippen in de buurt. Cesar kwam ons ophalen voor het ontbijt, we baanden ons een weg omhoog over het modderpad, het water en modder zocht een weg naar beneden. Inmiddels waren we er ook achter dat er geen stromend water is, wassen met regenwater of water uit de put halen. Serena’s vader zorgde goed voor ons, hij bracht ons gisteravond een grote ton met water! Toen het droog werd zijn we met Santiago naar de rivier gelopen, veel vissers die vertrekken om hun netten te controleren, ze mogen maar tot de helft van de rivier, we kunnen zien dat er uitkijkposten staan aan de Koreaanse kant, de mannen weten precies hoever ze varen  en vissen kunnen. Rond de middag hebben we gegeten bij een andere tante, moesten weer een stukje omhoog, Henry heeft de lokale sterke drank Bai jiu met vader en oom gedronken. Het eten kwam bij hun van het land, komkommer, tomaten, paprika, uien, maïs, pompoen, bosui, radijs, watermeloen, rijst, perzik, mango, vis uit de rivier, varkensvlees van eigen varken, ei van hun kippen en eend, hazelnoten van eigen boom. Omdat er hier, zo hoog in de bergen, geen AREA vuilniswagen komt, verbranden de mensen hun afval. Vandaag veel tijd doorgebracht bij de rivier waar de vissersbootjes af en aan voeren, we zagen een grote vis van 10 kg. ‘s Avonds konden we ons douchen met regenwater, we hadden geluk dat het zoveel geregend had, zaklamp erbij aan en ook een lichtje erbij op het glibberige pad naar onze slaapplek. Vanuit ons raam zien we de lampen uit ons buurland die over de rivier schijnen!

Woensdag 23 augustus al op tijd zijn we weer vertrokken uit het dorp, veel dorpsbewoners keken toe hoe we de auto’s inpakten en we werden hartelijk uitgezwaaid😝. De kofferbak vol met aardappels, uien, komkommers enz. We keken nog even bij een tante die iets aan het wassen was, maar ze had een ton vol met darmen die een wasbeurt kregen. Het eten voor die dag, denk ik. Cesar en Serena kregen nog geld voor de geboorte van Elena, deze mensen hebben zelf zo weinig en dan van het weinige nog weer wat weggeven! Cesar’s schoonvader bleef daar om te helpen met de perzikenpluk, het eerste half uur werden we weer flink door elkaar geschud, Santiago moest nog overgeven, veel modder en kuilen op ons smalle pad naar beneden, wel weer erg mooie uitzichten, later werd de weg wel beter. Toch maar besloten om deze reis weer in 2 etappes te doen, een hele onderneming met 2 kleine kinderen, Serena geeft onderweg nog borstvoeding, dus toch maar een tussenstop gemaakt op dezelfde plek als de heenweg. Spullen naar de kamer gebracht en toen doorgereden naar de bekende Broken Bridge, een verbinding over de Yalu-rivier tussen China en Noord-Korea,  deze brug werd ooit zwaar gebombardeerd, aan Chinese kant is de brug hersteld, aan de Koreaanse kant nooit herbouwd, de reden is dat Amerika de bombardementen niet kan ontkennen, zo vertelde Serena ons! Aan de Chinese kant van de brug zijn veel mooie parken, de Chinese regering vindt dit een erg belangrijke attractie. Wij liepen tot het midden van de brug (500 mtr) tot we niet meer verder konden, er restte een gapend gat, we bekeken de bomschade en hadden meteen een mooi uitzicht op Noord-Korea! Patriottische liederen schalden in onze oren.

Ongeveer 60 meter ernaast is er een nieuwe brug gekomen en is nu de hoofdverbinding tussen deze twee landen. We hebben een voortreffelijke gids aan Serena en ze heeft dankbare luisteraars!

Donderdag 23 augustus na een goede nachtrust en lekker ontbijt en met 31 graden vertrokken richting Dalian, hoe meer kilometers we maakten, des te meer we het platteland achter ons lieten, de wolkenkrabbers kwamen steeds dichterbij, wij vonden het een mooie ervaring om China vanuit de auto dagenlang te bekijken, dan reden we door armoedige gehuchtjes, dan zagen we kleine marktjes, even later grote rotsblokken en bergketens, prachtige bloemen, rivieren en nu weer na een voorspoedige reis terug op onze thuisbasis met uitzicht op de zee, met weer stromend water en een normale wc. Vanavond hebben wij noodles gegeten, weer een traditie, uit dankbaarheid voor een veilige thuiskomst! 1200 km gereden over andere wegen dan bij ons!

Wat wij de afgelopen dagen gezien hebben, zijn blije, gelukkige, hardwerkende en dankbare mensen die eten en drinken en een dak boven hun hoofd hebben!

Groeten van ons!